Archiwum Lokomotywy

Co za historia! Co za książka! Dawno nie czytałam powieści przygodowej. Żadnego tam fantasy, young adult, społecznie zaangażowanej obyczajówki czy kryminału, ale soczystej, pełnowymiarowej, trzymającej w napięciu książki przygodowej, po której ma się ochotę chwycić za plecak i ruszyć w świat. A teraz

przeczytałam coś, od czego autentycznie nie mogłam się oderwać, co pożerałam strona po stronie, gdy tylko miałam moment na czytanie, nawet idąc ulicą! Świetnie napisana historia, z wyrazistymi bohaterami, z fascynującą fabułą. A projekt graficzny książki (okładka i obwoluta oraz motywy graficzne w środku

książki) idealnie współgra z tekstem. Absolutnie „nieodkładalna” książka!

Planetarium zachwyca jako całość. Znajdziecie tutaj niesamowite, starannie dobrane i wykonane ilustracje, przystępnie napisany tekst prezentujący najnowszą wiedzę na temat wszechświata, logicznie poukładane rozdziały prowadzące czytelnika przez tajemnice planet, gwiazd i galaktyk. To prawdziwe Muzeum Kosmosu — wciągające, inspirujące, cudowne, interesujące. Nie chce się z niego wychodzić i ciągle ma się ochotę powracać, by obejrzeć (i przeczytać) to wszystko jeszcze raz. Wspaniały przykład dopracowanej i przemyślanej literatury popularnonaukowej, która nie tylko daje wiedzę, ale także wprawia w zachwyt nad cudami świata i cudami edytorstwa.

Elegancka materiałowa oklejka, matowy papier, niebieska wyklejka z przodu, pomarańczowa z tyłu, perfekcyjnie dobrana niebieska kapitałka i utrzymane w tej samej, naprzemiennej kolorystyce rysunki. Przyjemny klimat retro tej edycji dobrze komponuje się ze świeżą i przystępną narracją. Nie sposób przecenić faktu, że niemała praca została włożona w to, by polski czytelnik ani przez chwilę nie odczuł, iż książka pierwotnie opowiadała o środowisku naturalnym innego rejonu świata. Zmiany są na tyle zaawansowane, że w polskim wydaniu znajdziemy rysunki przygotowane specjalnie do tej edycji. Wydawca zadbał również o docenienie różnorodności języka, wypuszczają na rynek małopolski egzemplarze opatrzone banderolą z tytułem: "Na polu".

Mélanie Rutten przetwarza traumę dziecka z rozbitego domu na często bolesne, ale też krzepiące obrazy, które podane zostają w entourage'u znanym z baśniowego uniwersum. Mój las to książka, która równoważy skomplikowaną fabularnie historię wspaniałymi, zróżnicowanymi kolorystycznie ilustracjami. Autorka trafnie pokazała meandry dziecięcej psychiki i zachowań - zmiany

nastroju, skakanie z opowieści na opowieść, powoływanie do życia postaci i wchodzenie z nimi w interakcje, traktując jak istoty z krwi i kości. Picturebook Rutten został wspaniale wydany przez Wytwórnię. Kremowy papier, wyraźne kolory, oszczędny font a do tego praca redakcyjna i korektorska - wszystkie te elementy złożyły się na niezwykle udane wydawniczo przedsięwzięcie.

Dałabym medal za tę historię o przyjaźni, trosce, a przede wszystkim o przemijaniu i zachwycie nad światem, a przecież są jeszcze ilustracje, równie piękne jak słowa. Między nimi zapisany tekst wykrojony pismem pasującym do warstwy fabularnej i graficznej. Marianne Dubuc stworzyła książkę wizualnie delikatną jak ptasi puszek, ale w wymowie mocną jak... ptasie pióro. Tego efektu nie psuje przekład na język polski: Justynie Bednarek, tłumaczce i pisarce, udało się ocieplić polszczyznę, szeleszczącą i brzęczącą, sprawić, że ogrzewa nasze serca. I choć nie ma tu edytorskich fajerwerków, to ma się wrażenie, że nie jest to

zwykła książka, że została wydana z dużą starannością i przemyśleniem.

Czas to temat, który dotyczy każdego, niezależnie od wieku, etapu w życiu czy pozycji społecznej. Nie ma osoby, która by choć raz nie doświadczyła względności czasu, kiedy to w zależności od tego, czy sytuacja jest miła, czy trudna, chwile biegną szybko lub bardzo się dłużą. To doświadczenie jest znane już całkiem małemu dziecku – autorki książki przytaczają liczne przykłady, w których rozpozna ono swoje doświadczenia, bliskie również dorosłym. Budują one 

pomost pomiędzy czytelnikiem młodszym i starszym, akcentując wspólnotę doświadczeń i zachęcając do dzielenia się swoimi emocjami. Oryginalne, minimalistyczne ilustracje Urszuli Palusińskiej wywołują uśmiech i zachęcają do rozmowy z dzieckiem i przywoływania własnych przykładów zagadkowości czasu. Tekst książki został wyselekcjonowany do wydania spośród prac zgłoszonych do drugiej edycji konkursu na projekt książki ilustrowanej dla dzieci „Jasnowidze”.

Minimalizm w treści i obrazie. Prostota podana tak smakowicie, że cieszy oczy i serce. Oczy, bo cudowna kreska i ilustracje, proste i oszczędne, a jakże wymowne i wzruszające. Miętowa okładka, żółte strony wewnątrz (w pierwszej części występowały te same kolory, tylko na odwrót), doskonała typografia i papier, twarde okładki i szyte strony. Serce, bo opowieści niedźwiedzia mają w sobie

mądrość i radość — warto się w nich rozsmakować. Bjorn to towar de luxe. Czytanie tej książki jest jak głęboki oddech, kontemplacja. Tętno się uspokaja, myśli nabierają przejrzystości — miód na serce!

Żyjemy w świecie pozbawionym ciemności, boimy się jej i staramy się ją rozświetlić. Nawet w miejscach odległych od ludzkich siedzib trudno jest zobaczyć gwiazdy na niebie, bo zagłusza je łuna bijąca od ziemi. Trwająca jedną noc awaria elektrowni, która pogrąża okolicę w ciemności, pozwala zauważyć, jak wiele tracimy przez jej brak. Nie widzimy nie tylko gwiazd, ale także zwierząt, które żyją obok nas, ale chowają się tam, gdzie nie dociera światło. Opowieść Tiny Oziewicz o ciemności, która trwała jedną noc, zamknięta jest w książce, która cała – od okładki przez wyklejki i całostronicowe ilustracje Rity Kaczmarskiej - utrzymana jest w ciemnych, nocnych barwach. Świat pozbawiony sztucznego oświetlenia okazuje się być fascynujący.

Koncept słownego i wizualnego charakteryzowania każdego miesiąca roku jest mocno osadzony w tradycji literackiej, więc te ilustrowane kawałki prozy cieszą podwójnie: przez oryginalność i przez ustawienie się w rządku tradycji utworów okołokalendarzowych. Są jednocześnie potocznie wspólne i świeżo oryginalne, choćby w pomyśle, by każdy miesiąc miał płeć, niekoniecznie męską, jak wskazuje polska gramatyka, był męsko wąsaty lub babuleńkowo zgarbiony, ale też dziewczęco różowy, z rozczulająco tradycyjnymi atrybutami przydanymi przez przekorną ilustratorkę. Teksty Agnieszki Wolny-Hamkało najbliżej sa prozy

poetyckiej, jednak nie tej pretensjonalnie przeładowanej znaczeniem i ucieszonej samą sobą (choć określenie "w sam raz" też wydaje się jakoś obelżywe). Feeria skojarzeń i słownych obrazów w połączeniu z konsekwentnymi w kolorystyce, dowcipnie "ludowymi" ilustracjami Agaty Juszczak składają się na wspaniale

afirmatywną książkę. Jest dla szczęśliwca, który na nią trafi, nie dla ośmio-dziesiecio- czy dorosłego.

Gdyby lody marcepanowe i Astrid Lindgren napisali i zilustrowali razem książkę, to właśnie tę. Słodycz i sto procent dzieciństwa w

dzieciństwie, a do tego prawdziwa przygoda i przewrotny humor. No i jeszcze uniwersalne przesłanie o docenianiu tego, co mamy. Czy w malutkiej kartonówce może wydarzyć się wielka historia? Tak, poza tym, że jest to cudo graficznej opowieści, mamy tu strach, radość, zwątpienie, zaskakujące zwroty akcji, niebezpieczną podróż i bohaterkę kradnącą serce czytelnika. Mała, idealna książka. Najważniejsza, bo otwierająca czytelniczą przygodę najmłodszych dzieci.