Archiwum Lokomotywy

Ilustracje w tej książce to jest majstersztyk! I jej największa siła. Są spektakularne, piękne, w nich widzę te emocje, o których opowiadają literki. To książka o niełatwym uczuciu — uczuciu złości, a Małgorzata Herrera przedstawiła ją tak, że iskrzy i rozsadza strony. Tu w oczach Jumi widać ten gniew i wściekłość, a jej namalowane włosy wkręcają się w dłonie przewracające kolejne strony książki. Mogłabym się na te ilustracje gapić i gapić — i nie przestawać. Porwały mnie, gdy tylko mignęła mi gdzieś zapowiedź książki. I trzymają wciąż w swojej mocy.

Sto rysunków autorstwa Gosi Herby stanowi wszechstronny, drobiazgowy i niezwykle angażujący album starożytnej rzeczywistości. Autorka bardzo przekornie osiąga ten cel za pomocą prostych, geometrycznych kształtów, bezpośrednich

środków wyrazu i oczywistych skojarzeń. Scenki rodzajowe, architektura, atrybuty starożytnej kultury angażują wyobraźnię i świetnie oddają atmosferę minionych wieków, a jednocześnie przełamują zwyczajowe myślenie o klasycznych ideałach.

Zachwiane proporcje postaci i żartobliwe akcenty sytuacyjne stanowią ciekawy kontrapunkt dla poważnej i złożonej tematyki książki.

W zalewie ilustracji książkowych nijakich, poprawnych, niecharakterystycznych czy po prostu rozmijających się z tekstem te Bartłomieja Ignaciuka zwyczajnie błyszczą. Pracochłonny scratchboard zaskakująco gra w książce popularnonaukowej: wykonane nim obrazy do opowieści o polarnych wyprawach Marka Kamińskiego są niebywale precyzyjne. Ignaciuk potrafił stworzyć

fragmenty komiksowe, dopowiadające i objaśniające, ale i wizualne metafory z wielkim ładunkiem emocji. Wyczarował i śnieżną pustkę, i trud, i przygodę. Ekspresja, piękno i moc zaangażowania oglądacza, czyli — ideał.

Gdy w czasach pandemii nie wiemy, co przed nami, bardziej niż zwykle potrzebujemy marzeń. Picturebook Pawła Mildnera podarowuje te najmilsze, dziecięce — szczere i prostolinijne, lecz niebanalne. Obrazy podążają ramię w ramię z tekstem, tworząc harmonijny układ. Ciepłe nasycone kolory, uproszczone, „niedokończone” sylwetki postaci i przedmiotów, lekkość i energia kreski znakomicie oddają klimat nieokiełznanych, brawurowych marzeń. Emanują też radością współdziałania — patrząc na bohaterów jadących na pomarańczowym tygryso-kocie, tęsknimy do pogodnej niefrasobliwości bycia z

drugim człowiekiem.

Książek o literach i alfabecie jest w księgarniach sporo, ale rzadko można znaleźć wśród nich takie, które miałyby jakiś oryginalny pomysł na ich przedstawienie. Ta przeznaczona jest dla dzieci, które już zaczynają świadomie poznawać litery i łączyć je w słowa. Jedyne w swoim rodzaju kolorowe litery zrobiła szydełkiem i na drutach Anna Salamon. Spod jej ręki wyszły też „odjechane” ilustracje do napisanych przez Alicję Krzanik zwariowanych wierszyków. Wyobraźnia obu (współ)twórczyń tej książki nie zna żadnych ograniczeń, a efekt jest fantastyczny!

Autorka wciąga nas w inteligentną grę z obrazem i słowem. Wysmakowane patchworkowe ilustracje ze skrawków materiałów w połączeniu z tekstem poruszają najczulsze struny. Matka opowiada o córce — najpierw odkrywa przed nami to, co zwykle ukryte, by finalnie pokazać to, co widoczne na pierwszy rzut

oka — jednak z wiedzą, jaką już mamy, takie nie jest. Obraz oglądany na jednej stronie ma konturowe odbicie na drugiej, choć przedstawia już coś innego. Za pięknym ściegiem kryją się postrzępione brzegi i wystające nitki. Tak bywa i z nami: dajemy się zwieść pozorom i nie widzimy tego, co głębiej.

Baśń o chłopcu imieniem Kenti — na poły autobiograficzna. Najważniejszą postacią w tej magicznej opowieści jest indiańska babcia, która poprzez legendy i odczytywanie znaków umieszczonych na starej misie, pomaga chłopcu odkrywać barwy w jego codzienności. Taka książka musiała zyskać wyjątkowe

ilustracje i nietuzinkową formę. To harmonijka, która rozkłada się na 7 metrów. Gdy rozłożyć ją całą, można iść przez życie Kentiego jak przez osobliwą galerię sztuki. A sztuka jest jedną z głównych, choć może nieoczywistych, bohaterek tej historii. Przepiękna kreska i mnóstwo wysmakowanych szczegółów.

Zosia Dzierżawska ma niezwykłe wyczucie kompozycji, zachwyca tym, jak snuje opowieść za pomocą ilustracji i jak jedną kreską potrafi oddać emocje postaci. Jej prace są eleganckie, pomysłowe, energetyczne. Trudno przejść koło nich obojętnie. A do tego ta paleta barw! Delikatna, kolory harmonijnie się uzupełniają. Wszystko to dostaniemy w Doktor Esperanto i język nadziei. Na pewno spodobają się rozkładówki wypełnione kolorem od brzegu do brzegu, ich rozmach, dbałość o szczegół. Zaraz po nich drobiazgi ilustracyjne, które wzruszają kruchością. I jeszcze okładka — niebanalna, rzucająca się w oczy.

Książka — wrota do świata wyobraźni, z których szczególnie chętnie korzystamy, gdy szaro, smutno i źle. Wspaniałe malarskie ilustracje sprawiają, że trudno oderwać się od lektury i wrócić do rzeczywistości. Główny bohater Tymek po kłótni z siostrą wzburzony zrywa stworzony chwilę wcześniej rysunek ze ściany.

Narusza przy tym tapetę i zauważa coś pod nią, coś jakby malowidło, choć bardzo, bardzo rzeczywiste... Duży format książki, ilustracje zajmujące całe rozkładówki, głębokie kolory – od tych ilustracji trudno oderwać wzrok!

Jest coś niezręcznego w polecaniu ilustracji z Co budują

zwierzęta?. Przecież każdy widzi, jak wyglądają. Co tu można dodać? Że są piękne, dopracowane, wielowarstwowe, pełne? A może, że ich styl doskonale współgra z treścią i tematem książki? Albo że snują opowieść na dodatkowym poziomie? Do tego mamy kojące, pięknie nałożone kolory, które — choć mocno nasycone —

nadal są barwami natury. Bardzo ważny jest też walor edukacyjny ilustracji. Elementy przyrody są oddane tak wiernie, że można je potem rozpoznać podczas spaceru w prawdziwym świecie.