Archiwum Lokomotywy

Dwujęzyczny komiks do nauki języka angielskiego o Małym Świetliku, który powinien pomagać zagubionym wędrowcom, tymczasem zgubił się sam i próbuje odnaleźć drogę do domu. Wartka akcja, charakterystyczne ilustracje, dużo leśnych stworzeń, humor (prosty, ale nie prostacki) i mitologia słowiańska na dokładkę (wrzucenie słowiańszczyzny do komiksu dla dzieci, który ma za zadanie uczyć angielskiego to jak starać się zrobić potrójne salto na linie, bez siatki zabezpieczającej. Ale udało się!). No i mówienie o naturze w ten szczególny sposób — z szacunkiem, z poważaniem, z czcią. Kompilacja na medal!

Zabić drozda, jak wiele klasycznych narracji ostatnio, przepisane zostało na komiks. Dzięki zręcznej adaptacji Freda Fordhama opowieść zachowała czarującą płynność pierwowzoru. Realistyczny styl pomaga wśliznąć się w rzeczywistość

Maycomb w Alabamie, ogniskującego problemy Ameryki lat trzydziestych. Wyjątkowo mocno wypada połączenie zwodniczo ładnych malarskich kadrów i dziecięcej narracji dojrzewającej Smyk, usiłującej wysłowić rasizm, klasizm, brak miłości, hipokryzję „przyzwoitych ludzi”, samotne bohaterstwo ojca.

Bildungsroman, powieść obyczajowa, moralitet — dla kolejnego pokolenia.

Powieść graficzna, której bohaterką jest dwunastoletnia Astrid to nie tylko przewodnik po mało znanym w Polsce drużynowym sporcie wrotkarskim Roller Derby, ale i opowieść o przyjaźni, przełamywaniu własnych słabości, pracy nad sobą, wartościach i dojrzewaniu. Forma sprawia, że mimo ciężaru niektórych

tematów czyta się lekko. Na szczególną uwagę zasługuje przedstawienie przyjaźni — relacji, która jest dynamiczna, miewa lepsze i gorsze momenty oraz może po prostu się skończyć, zmienić, zacząć od nowa. Dobrze odpocząć od regularnie serwowanej nam papki z wyidealizowanym spojrzeniem na przyjaźń.

Przyjaciele to opowieść o przygodach trójki bohaterów — Świnki, Żyrafy i Słonika w… komiksie. Przewrotna, piętrowa, inteligentna zabawa konwencją i formą, wprowadzająca do komiksu także jego scenarzystę i rysownika, którzy w ten sposób stają się jego bohaterami, pozostając jednak nadal jego twórcami.

Swobodna, zamaszysta i ciut karykaturalna kreska Janka Kozy znakomicie współbrzmi z absurdalną historią wymyśloną przez twórcę kryjącego się pod pseudonimem Mykupyku. Całość została wydana przez Kulturę Gniewu w przeznaczonej dla młodych czytelników linii wydawniczej Krótkie Gatki.

Choć Pippi ma już 75 lat, to ciągle znajdują się czytelnicy, którzy obdarzają rudą bohaterkę gorącym uczuciem. Pippi w wersji komiksowej ma szansę trafić nie tylko do jej wielbicieli, ale do szerszego grona: jeszcze nieczytającego albo właśnie uczącego się czytać. Trzeci tom komiksu o Pippi to historie znane z

powieści, ale opowiedziane za pomocą obrazków i krótkiego dialogowego tekstu, co pomoże jednym i drugim. Autorką wizerunku Pippi Pończoszanki była Ingrid Vang Nyman. Jej kreska była przełomowa, Nyman wskazuje się jako tę, która wprowadziła modernizm do książki dziecięcej.

Komiks klimatyczny, klasyczny, ale zupełnie wyjątkowy, bo opowiada zupełnie wyjątkową historię. Jest o dziesięcioletniej Wisience, która ma bujną wyobraźnię, jest ciekawa świata, a na dodatek spotyka na swojej drodze nietuzinkową postać. Wyobrażam sobie czytelnika przygód Wisienki, który poznaje historię o opuszczonym zoo po raz pierwszy. Zazdroszczę mu! Tej ekscytacji, chęci dowiedzenia się, co będzie dalej, wzruszenia i przyjemności, jaką daje poznawanie dobrej historii. No i te ilustracje! Trochę bajkowe, trochę realistyczne, jakby ilustratorka nałożyła na nie filtr „nostalgia”.

Wakacje u babci? No wiadomo: ciepło, porzeczki prosto z krzaka, przejażdżki rowerem po wiejskich drogach, pogawędki z przygodnymi kolegami. Po prostu sielanka. Maria Rostocka pokazała to, co kryje się pod banalną codziennością: emocje, złość, dorosłych, którzy nie stają na wysokości zadania. Emocje nie są jednak pokazane wprost. Wiele dzieje się tutaj poza kadrami, ten komiks wymaga od odbiorcy uwagi i zaangażowania w lekturę. Trzeba uważnie śledzić historię, by dostrzec strach i ból. Bardzo przemyślana i doskonale narysowana historia, po której zostaje wiele pytań. Zdecydowanie warto.

Kultowy autor komiksów i uwielbiani bohaterowie: profesorek Nerwosolek, jego gospodyni Entomologia i mysz badająca istnienie życia w serze szwajcarskim. Mogłabym napisać, że ponadczasowość, barwy, rozpoznawalna kreska z

rozpasaniem pląsająca po organicznym uniwersum. Ale najważniejszy jest humor. Abstrakcyjny, stonowany, elegancki. Humor, który pokazuje, że autor mocno wierzy w inteligencję czytelnika. Poza tym dla początkujących odkrywców

komiksu jest to zbiór historyjek, które można czytać oddzielnie. Z kolei dla zaawansowanych wielbicieli świetnym dodatkiem będzie plakat i zeszyt ze szkicami!

Osadzona w okupowanej Francji graficzna powieść inicjacyjna z uniwersum Cudownego chłopaka, której bohaterami jest para nastolatków naznaczonych innością, walczących o godność i człowieczeństwo. Rzecz o byciu przyzwoitym i o pierwszej miłości. Podoba mi się kreska autorki, wymownie podkreślająca gesty i mimikę postaci. Do tego ciepła, melancholijna koloryzacja Kevina Czapa. Palacio umiejętnie gra na emocjach, na granicy naiwności, której jednak nie przekracza. Doskonale trafia słowem i obrazem do żarliwych młodych serc, które chcą zmieniać świat na lepsze.

Jak dowcipnie i obrazowo wyjaśnić mechanikę ruchu słońca oraz występowania dnia i nocy polarnej, przy pomocy obrazków i polarnego niedźwiadka? Okazuje się, że z komiksem to nie kłopot. Mizielińscy mistrzowsko wykorzystują potencjał

kadrów i dymków, żeby przekazać potężną dawkę wiedzy przyrodniczo-historycznej osnutej wokół przygód dwójki bohaterów, wiewiórki i żubra, w podróży po parkach narodowych. Którędy do Yellowstone? to komiks drogi,

pigułka w formacie oversize do połknięcia na raz nawet przez opornych czytelników. Duet autorski udowadnia, że również w tej formule czuje się swobodnie.