Archiwum Lokomotywy

Ta książka to swoista propedeutyka sprawowania władzy. Oczywiście wiedza w  niej zawarta to zbyt mało, żeby naprawdę myśleć o rządzeniu państwem,  ale jest to na pewno dobry początek drogi do zrozumienia, o co w tym  wszystkich chodzi.

​

Rich  Knight w sposób prosty i dowcipny uświadamia czytelnikom także to, że – wbrew pozorom – sprawowanie władzy nie jest zajęciem łatwym i  przyjemnym. W dodatku wiąże się ono z ogromną odpowiedzialnością.  Dobrze, żeby mieli tego świadomość. Ani się obejrzymy, jak staną się  posiadaczami czynnych i biernych praw wyborczych. Jaki będzie świat  przez nich (u)rządzony?

Książka bez wielkich przygód, ot zwyczajna opowieść o przyjaźni między małą dziewczynką a jamnikiem. No i co poradzić, że Stanecka umie w takie historie. Fabuła przenosi czytelników w lata 80., ale autorka nie sili się na stylizację. Bardziej o czasie akcji świadczą realia polityczne, na kanwie których Stanecka opowiada o swoim ojcu opozycjoniście – szczerze, ale bez epatowania. Pisze sprawnie, zajmująco, świetnie dialoguje, nie wstydzi się uczuć, a na koniec wzrusza do łez. Kto nie próbował uspokoić mojej rozszlochanej córki, ten nie wie jak bardzo.

Nie jest łatwo pisać dla młodego czytelnika — niektórzy twierdzą, że trudniej niż dla dorosłego — a co dopiero tłumaczyć! Jak to zrobić, by nie stracić z oczu oryginału, sprawić, by opowieść czytało się z przyjemnością, tekst brzmiał przy tym szczerze, i to bez konieczności nadskakiwania odbiorcy? Anna Radwan-Żbikowska, tłumaczka z czeskiego, nominowana do Nagrody Angelus, świetnie poradziła sobie z Truchlinem. Jej przekład nie traci oddechu, pozwala śledzić wartką fabułę z satysfakcją i radością. Dialogi bohaterów są żywe, nie sprowadzone wyłącznie do slangu nastolatków.

Za baśniową historią rodzeństwa, które z pomocą Trzech Zórz uczy się wytrwałości, odwagi i samodzielności w konfrontacji z chorobą i odchodzeniem, kryje się osobista strata autorki związana ze śmiercią córki. Tkaczka chmur napisana jest językiem niedzisiejszym, ale nie archaicznym, subtelnym, ale zrozumiałym. Poetyckim refrenem wplecionym w prozatorski tekst autorka przywołuje opowiadania Ewy Szelburg-Zarembiny czy klechdy Hanny Kostyrko. Nastrojowe ilustracje Marianny Sztymy z sukcesem mierzą się z napotkanymi w tekście metaforami, pozostając jednocześnie blisko świata dziecka.

Żyjemy w świecie pozbawionym ciemności, boimy się jej i staramy  się ją rozświetlić. Nawet w miejscach odległych od ludzkich siedzib trudno jest zobaczyć gwiazdy na niebie, bo zagłusza je łuna bijąca od ziemi. Trwająca jedną noc awaria elektrowni, która pogrąża okolicę w ciemności, pozwala zauważyć, jak wiele tracimy przez jej brak. Nie widzimy nie tylko gwiazd, ale także zwierząt, które żyją obok nas, ale chowają się tam, gdzie nie dociera światło. Opowieść Tiny Oziewicz o ciemności, która trwała jedną noc, zamknięta jest w książce, która cała – od okładki przez wyklejki i całostronicowe ilustracje Rity Kaczmarskiej - utrzymana jest w ciemnych, nocnych barwach. Świat pozbawiony sztucznego oświetlenia okazuje się być fascynujący.