Archiwum Lokomotywy

Historyczna opowieść kryminalna? Powieść graficzna? Fantasy nawiązujące do Tolkiena? Szpiegowska powieść przygodowa? Powieść epistolarna? Autorzy bawią się konwencją i przełamują tradycyjne podziały. Tekst współbrzmi z obrazem, czasami wchodzi z nim w dyskusję, a czasem się kłóci lub oddaje mu pola.

Historia o waśni między goblinami a elfami okazuje się zaskakująco współczesna. To mądra i ciekawa, a jednocześnie starannie wydana, dopieszczona książka, w której można się zakochać od pierwszego spojrzenia i pierwszego dotknięcia bordowej okładki.

Pierwsze zajrzenie do środka dezorientuje: mrowie barwnych postaci, niemal nie do rozróżnienia. To pierwsze omiatające spojrzenie jest znacząco niewnikliwe. Kolejne, uważniejsze, ukaże wyliczanko-wyszukiwankę. Od 1 (ja) do ludzkości, przez historie bohaterów, społeczne sytuacje i ciasne/luźne relacje. Teksty pod obrazkami to cały świat emocji i motywacji, najczęściej niejednoznacznych. A im doroślejszy czytelnik, tym bardziej skłonny w refleksji związać empatię/uprzedzenia z uważnością! Zachwycająco bogata książka, zaprasza do introspekcji, rozważań społecznych i metafizycznych.

Książka, która powstała z myślą o małych wrocławianach. Od początku zeszłego roku dostają ją w wyprawce wszystkie dzieci urodzone w tym mieście. Jest bardzo wrocławska, ale równocześnie uniwersalna (a w dodatku bezpieczna i dziecioodporna). Na kolejnych jej stronach mali bohaterowie przeżywają swój normalny, pełen zabaw i radości dzień, a towarzyszą im w tym słowa i onomatopeje na kolejne litery alfabetu — od „Am, am, am” i „Bach!” po „Wruuummm!” i „Ziummm!”. A wszystko to z wyaplikowanym mistrzowsko przez Ewę i Pawła Pawlaków Wrocławiem i znanymi wrocławianami w tle.

To książka, którą chce się mieć blisko i często przeglądać — jest pięknie wydana i zilustrowana. Zachwyca prostotą i subtelnością. Opowiada o złożoności świata, bo wszystko wokół nas składa się z warstw, tylko trzeba umieć je zobaczyć, a nasze życie smakuje najlepiej, gdy kosztuje się wszystkie warstwy naraz. Ilustracje

Ani Jamróz — czarna kreska i plamy kolorów — malowniczo i poetycko dopełniają tekst Marty Szloser. Ta książka uczy, jak patrzeć, aby nie wyciągać błędnych wniosków, tylko zastanawiać się, dociekać i zachwycać! Obierać świat z warstw, by dotrzeć do sedna.

20 rozdziałów = 20 kolęd. W każdym rozdziale zapis nutowy, tekst kolędy, przypisy tłumaczące trudniejsze zwroty oraz gawęda. Tu dzieje się magia. Autorka we wstępie woła „Chodźcie ze mną!” i ufa, że wciąż jesteśmy — „musicie wiedzieć”, „spójrzcie”, co jakiś czas zwraca się do nas, tylko na chwilę przestając snuć opowieść. Sporo w tych tekstach konkretnych dat, informacji na temat postaci czy miejsc, ale zupełnie nie dodaje to gawędzie ciężaru. Jeśli chodzi o ilustracje, cały projekt książki — mistrzostwo. Tu nie ma przypadków, wszystko

ma swoje miejsce, kolorystykę, wykończenie. Piękność.

Płakałam, kiedy czytałam, płakałam, kiedy o niej opowiadałam w recenzji, a pisząc rekomendację, mam ściśnięte gardło. I tak powinno być. Wspaniała, mocna, prawdziwa książka. Nie odwracajmy od niej wzroku mimo trudnego tematu, jakim jest przemoc wobec dziecka. Ominie nas wtedy głębokie, piękne

doświadczenie emocjonalne. No i nie zobaczymy absolutnie genialnych ilustracji, które początkowo wydają się niepozorne, aż nagle zaczynają fizycznie uciskać nas w okolicy klatki piersiowej. Tak, ta książka może pomóc wielu dzieciom. Czytajcie. Kochajcie. Przekazujcie dalej.

W Dziurze można się zad(zi)urzyć. W jej konsekwentnym minimalizmie, który objawia się w kresce, skromnym zestawie kolorów, krótkim tekście i opracowaniu graficznym (ta szara kartonowa okładka!). Wzrok przykuwa… tak, dziura, która

jest tytułowa, ale też fizyczna — przewierca książkę na wylot. Jest centralnym punktem ilustracji, tak narysowanych, by stworzyć iluzję przesuwającej się dziury. Sama dziura jest zagadką, zachęca do kolejnych interpretacji, czym jest i po co? Ta gra z dziurą bawi, intryguje i oszałamia. To książka, w której wszystkie elementy pasują do siebie, tworząc idealny obiekt.

To nie jest książka o grzecznych dziewczynkach. Ale o niegrzecznych też nie, bo takie nie istnieją. Istnieją tylko dzikie i wolne, które ktoś na siłę chce uczesać, posadzić za stołem i nakazać, by bawiły się lalkami. A one wolą huśtać się na lianach i przytulać niedźwiedzie. Piękna, przemyślana — od tekstu, poprzez tłumaczenie, wydanie, aż po ilustracje — książka dla wszystkich, którzy chcą mieć własne zdanie. Wydawczynie zrobiły z niej małe cudo — piękniejsze niż oryginał. Ważna i mądra książka dla dziewczynki, chłopca, taty, babci i koleżanki. Nie do przegapienia.

Pomysł na leksykon magicznych roślin z wykorzystaniem „prawdziwych” łacińskich nazw od razu wydał mi się strzałem w dziesiątkę, zaś przekład autorstwa Filipa Łobodzińskiego dołożył sporo do czytelniczej satysfakcji. Górnolotny, wysublimowany, ale czytelny język doskonale współgra z komizmem i ironią rysunków. Purnonsens to główne paliwo książki. Obecny jest w wiktoriańskich ilustracjach à la Edward Gorey oraz słownych grach i neologizmach. Książka to doskonały mariaż tekstu i obrazu, pozwalający zapomnieć, że ani ostrokrzew parkanik, ani moczarka peryskopowa nie istnieją w rzeczywistości.

Książka obrazkowa, opowieść, coffee-table-book i poradnik psychologiczny w jednym. Dla całkiem małych i dla mocno dorosłych. Do korzystania w trybie instant zawsze, gdy jest potrzeba. Książka Tiny Oziewicz i Aleksandry Zając opisuje i maluje uczucia, pozwala je zidentyfikować i nazwać. Podpowiada, jak o nich rozmawiać, co jest szczególnie ważne w czasie pandemii. Robi to tak, by dać odbiorcy przestrzeń na własną refleksję i wybrzmienie zawartych w książce haseł. Publikacja wielofunkcyjna i wielozadaniowa: od przedszkolnego projektu przez pomoc terapeutyczną po poczytajkę-oglądajkę przed snem.